Drodzy Kotkowicze!

Od kilku dni skarbonkę Kotkowa znajdziecie również w Przychodni Małych Zwierząt przy
ul. Wesołej 18 w Białymstoku.

Do naszych skarbonek, od czewca 2010 roku, prowadzimy zbiórkę funduszy, które w całości przeznaczymy na pokrycie kosztów usług weterynaryjnych świadczonych na rzecz kotów żyjących w naszym mieście w celu ograniczania ich bezdomności. Zbiórkę prowadzimy na mocy zezwolenia Prezydenta Miasta Białegostoku na przeprowadzenie zbiórki publicznej (nr OrN.IV-5022-25/10).

Dzięki Waszej pomocy, drodzy Kotkowicze, możemy sfinansować między innymi szczepienia, leczenie oraz zabiegi ratujące życie.

Bardzo liczymy na Wasze dobre serca (i hojne datki ).

GDZIE ZNAJDZIESZ SKARBONKę? 

Fundusze gromadzimy w skarbonkach ustawionych w lecznicach weterynaryjnych, sklepach zoologicznych oraz punktach usługowych. Każda ze skarbonek ma logo Kotkowa, jest zamknięta, zaplombowana i posiada unikalny numer. 

Skarbonki ustawione są w następujących punktach:

Każdy, nawet najmniejszy datek wrzucony do skarbonki przeznaczamy na pomoc kotom wolno żyjącym. Dzięki właściwej opiece weterynaryjnej jesteśmy w stanie kontrolować ich populację oraz ograniczamy bezdomność. 

PAMIęTAJ! SKARBONKI CZEKAJ? NA TWOJE DATKI!

O co chodzi? 

Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami, oddział w Białymstoku oraz Fundacja Kotkowo otrzymują coraz więcej skarg od mieszkańców naszego miasta, dotyczących zamykania oraz zakratowywania okienek piwnicznych i uniemożliwiania tym samym dostępu do miejsc bytowania kotom wolno żyjącym.

Osoby alarmujące o tych wydarzeniach są poruszone cierpieniem zwierząt uwięzionych w piwnicach lub pozostawionych na zewnątrz bez żadnego schronienia. Zwierzęta „zamurowane żywcem” umierają z głodu i pragnienia, a pozostawione na zewnątrz umierają z zimna, są zagryzane przez psy, giną pod kołami lub szukają schronienia pod maskami samochodów narażając nie tylko swoje życie ale też bezpieczeństwo użytkowników pojazdów.

Dlatego Fundacja Kotkowo popiera inicjatywę społecznego projektu „Mruczek - twój sąsiad”.

Projekt zakłada między innymi: 

Mamy nadzieję, że projekt spotka się z przychylnością Prezydenta Miasta i Rady Miejskiej. Wierzymy, że wspólnie wypracowane rozwiązania przyczynią się nie tylko do polepszenia losu kotów wolno żyjących, ograniczenia ich populacji drogą sterylizacji/kastracji, ale przyniosą również rozwiązanie problemów, z którymi borykają się administratorzy budynków.

Jak możesz pomóc? 

Jeżeli zgadzasz się z inicjatywą "Mruczek - twój sąsiad" pobierz i wydrukuj listę poparcia, którą znajdziesz poniżej i złóż na niej swój podpis. Porozmawiaj również ze swoimi sąsiadami i znajomymi, przedstawiając im ideę projektu i zbierz na swojej liście jak najwięcej głosów poparcia. 

Podpisy zbieramy do 16 listopada 2010 r. Listy można dostarczyć do siedziby białostockiego oddziału TOZ, ul. Świętojańska 24 lok. 7 (vis a vis galerii Alfa) w poniedziałki i czwartki w godz. 17:00 - 19:00. 

Chętnie odpowiemy na Twoje pytania lub udzielimy dodatkowych informacji: 600 27 55 07, Agata

Dokumenty do pobrania 

Leżałam na Twojej kanapie wtulona w kolana, mruczałam o tym, co wydarzyło się w ciągu dnia. Dwie starsze panie szczęśliwe, że mają siebie.

Miałam swoją miseczkę, posłanie i... Twoją miłość.

Nawet wtedy, kiedy już byłaś chora. Spędzałam całe godziny na kołdrze patrząc smutno w twoje oczy. Ogrzewałam cię, chciałam dać ci siłę do walki z chorobą, byłam z tobą przez cały czas. Patrzyłaś na mnie i płakałaś - co będzie kiedy Ciebie zabraknie. Kto się mną zajmie? Ale przecież miałaś wyzdrowieć. Tak bardzo w to wierzyłam, przecież spędziłyśmy ze sobą wiele dobrych lat...

A potem zawalił się mój świat - przyszli ludzie w białych fartuchach i zabrali Cię ze sobą. Zostałam sama - ze swoim bólem w pustym mieszkaniu, w którym nie było już nikogo kto potrzebowałby mojej  miłości. Nie powiem - początkowo codziennie ktoś przychodził  żeby mnie nakarmić. Ale ja nie chciałam jeść - tak bardzo za tobą  tęskniłam. Nic nie mogło być takie jak dawniej. Nikt nie chciał mnie wysłuchać, posiedzieć ze mną i moim smutkiem. W biegu wsypywali mi jedzenie, czyścili kuwetę. Kiedy prosiłam - zostańcie, porozmawiajcie ze mną, tak bardzo chcę się do kogoś przytulić odganiali mnie niecierpliwym ruchem.

A potem - potem zdecydowali się sprzedać mieszkanie. Nawet nie zastanawiali sie co ze mną zrobić - po prostu pewnego dnia przyszło dużo ludzi którzy wynieśli meble i... mnie.

Byłam przerażona! Nigdy nie nocowałam na podwórku - było takie obce i straszne. Zaszyłam się w szczelinie ściany i... chciałam umrzeć. Jaki los mnie czeka? Nikt przecież nawet nie pochyli się nad dorosłym kotem, który dawno już nie jest rozkosznym kociaczkiem. Dni mijały, traciłam siły i myślałam, że to już naprawdę niedługo. Przyszli robotnicy - próbowali mnie przepłoszyć i straszyli że jeśli się nie wyniosę zamurują mnie żywcem. A ja już nie miałam siły nigdzie iść...

Nigra to starsza spokojna koteczka, która straciła dom po śmierci swojej pani. Kicia ma kilka lat - jest bardzo grzeczna, lubi poleniuchować na kanapie wtulić się w zaprzyjaźnione kolana. Potrafi docenić domowe ciepło. Jest niekłopotliwym kotkiem, który umie przystosować się do nowych warunków.

Kicia Negri znalzła dom :)

Kiedyś miałam dom. Byłam maleńką puchatą kuleczką i wszyscy mówili, że jestem rozkoszna. Dzieci tuliły mnie, pani głaskała po główce i karmiła pysznym jedzonkiem. Rosłam, bawiłam się, byłam najszczęśliwszym kotkiem świata. Pewnego dnia moja rodzina zaczęła się pakować, wszyscy byli podekscytowani i radośni. Mieli jechać na wakacje...

Zapakowali mnie do mojego koszyczka - bardzo się ucieszyłam, że zobaczę coś nowego, może poznam jakieś nowe koty? Jechaliśmy, a ja wyglądałam przez okno oglądając świat. Zatrzymaliśmy się na parkingu - odeszliśmy kawałek od drogi. Pani powiedziała - "o! jest tu jakiś bar to nie zginie z głodu". Postawiła mnie na ziemi. Odbiegłam kawałek za jakimś motylkiem i nawet nie zauważyłam, że wsiedli do samochodu. Beze mnie!!!

Zmroziło mnie - biegłam za odjeżdżającym autem miaucząc, żeby na mnie poczekali. Nie miałam jednak szans ich dogonić.

Zostałam całkiem sama. To było straszne. Najpierw siedziałam tam gdzie mnie zostawili - przecież na pewno po mnie wrócą... Po kilku dniach byłam już tak głodna, że musiałam poszukać czegoś do jedzenia. Ale nie było tu moich miseczek, nie było nic pysznego, czasem ktoś z baru rzucił jakieś resztki. Bardzo schudłam, moje futerko zmatowiało, nie miałam już siły na zabawę. Siedziałam tylko przy drodze mając ciągle nadzieję...

Pewnego dnia przyjechali jacyś chłopcy, zawołali mnie, dali  mi kiełbasy. Myślałam, że chcą mi pomóc. Wolę jednak zapomnieć o tym co mi zrobili.

Obcięli mi uszki, przypalili wąsy, przypalali futerko. Boję się myśleć co by było gdyby nie udało mi się uciec. Odtąd nie zbliżałam się do nikogo...

Kicia Uchatka została znaleziona na parkingu w pobliżu Korycina. Młoda, przemiła koteczka z kikutami uszu, skrajnie wychudzona - waży zaledwie 1,5 kg.

Została przewieziona do lecznicy na ul. Sikorskiego 6a w Białymstoku, gdzie powoli dochodzi do siebie. Pomimo strasznych doświadczeń jest ufną, mruczącą kicią.

Jej historia uczy, że ogólnie przekonanie w to, że "kot sobie poradzi" nie jest prawdą. Kotki wychowane w domu nie radzą sobie na podwórku. Pozostawienie ich samym sobie jest dla nich często wyrokiem śmierci.

Kotka Uszatka przeszła skomplikowaną operację - na skutek urazu miała pękniętą przeponę. Dzięki łańcuszkowi ludzi dobrej woli, szeregowi konsultacji, wspaniałemu zespołowi lekarzy z lecznicy Zwierzak oraz  pani dr Renacie z lecznicy na ul Sikorskiego , która zapewniła jej schronienie powoli doszła do siebie.

16 listopada natomiast  znalazła kochający dom.

Bądź szczęśliwa Uszatko.Jesteś dzielnym kotem :)