Urodziłam się na wsi. Mama uczyła nas że ludzie nie są dobrzy, że trzeba ich unikać. Ja zawsze byłam ciekawska, mama mówiła że moje 9 żyć wykorzystam w ekspresowym tempie. Znalazłam miłą małą panią – takiego niedorosłego człowieka którego bardzo polubiłam. Przychodziła a ja mruczałam jej o swoich kocich sprawach.

Ale latem w gospodarstwie było więcej ludzi. Też takich niedorosłych – myślałam, że nie mam się czego bać.  Dwóch z nich kiedyś dopadło mnie na stryszku, mieli jakieś dziwne narzędzia, byli tacy głośni. Zaczęli mnie szarpać, spierać który z nich „to zrobi” (nie wiem co i chyba nie chcę wiedzieć)

Cudem się wyrwałam, biegłam i.. spadłam. Coś chrupnęło w mojej łapce, poczułam straszny ból. Ale biegłam dalej, schowałam się tak, żeby nikt nie mógł mnie znaleźć. Siedzialam tam przez wiele dni. Strasznie się bałam. Bardzo mnie bolało :( Moja śliczna łapka spuchła jak balon, coś z niej wystawało. Na początku cierpiałam strasznie, potem chciałam już tylko żeby to się skończyło.
Znalazła mnie „moja” dziewczynka. Z płaczem pobiegła do domu – ale co może dziecko? Duzi powiedzieli że chyba zwariowała?! Nie będą przecież leczyć.. kota! Mogą co najwyżej dobić.  Ale mała się nie poddała - pokazała mnie pani doktor, która przyjechała do chorej krowy. Ta złapała się za głowię mówiąc że z otwarym złamaniem nie mogłam przecież przeżyć tak długo. A jednak…
Mam teraz w łapce druty. Siedziałam długo w klatce. Ale mam nadzieję. Na to, że będę żyć i nie będę musiała tam wrócić.
Pomóżcie mi , proszę.
Połamanka jest niesamowitą kocinką. Śliczna, ułożona, czyściutka. Zupełnie jakby nic innego nie robiła tylko leżała od kocięctwa na kanapie. Jest też niesamowitym pieszczochem – jakby chciała nadrobić czas w którym nie miała do kogo się przytulić.
Obecnie czeka na drugą operację – wyjęcia drutów z łapki.