Ciemno, zimno, strasznie…

Mróz -15 stopni, godzina 23 i malutka płacząca koteczka. Na środku zaspy, futerko całe w śniegu.

Nikt z przechodzących „ludzi” nie zainteresował się jej losem. Nikt nie przygarnął chociaż na chwilę, na tę jedną – dwie mroźne noce. Nikt z „ludzi” zajętych gorączkowymi przygotowaniami do świąt pełnych ciepła i miłości nie ulitował się nad rozpaczliwie płaczącym maleństwem. Przecież już niedługo Wigilia – tyle jest spraw, zakupów, sprzątania. „Z kotem będzie kłopot”, „dlaczego TO JA mam się nim zająć”, „przecież są chyba jakieś instytucje”…

Płacz coraz cichszy…

Robi się coraz zimniej.

Kotka, pomimo iż taka malutka wie, że ta noc może być jej ostatnią. A ona tak chce żyć. Powinna przecież poznać co to znaczy mieć swoje miseczki, zabawki, kolana i dotyk kogoś kto kocha.

Sopelka miała szczęście – znalazła się dobra dusza, która pomimo „mnóstwa swoich spraw” pochyliła się nad zamarzającym kotkiem. Ogrzała, zapewniła bezpieczne schronienie. Sopelka nie umie wręcz wyrazić swojej wdzięczności – mruczy na sam widok człowieka, rozdzierająco płacze, żeby ją przytulić, tuli się, obejmuje łapkami, patrzy w oczy. Nawet znad miseczki patrzy czujnie czy człowiek nie odchodzi, czy znów nie będzie sama.

Nie wiemy, ile kotków nie otrzymało takiej pomocy. Dlatego każdy w swoim sumieniu powinien odpowiedzieć na pytanie: czy pozwalając zamarznąć niewinnemu stworzeniu możemy się nazywać dumnym mianem – człowiek?

Wszyscy mają swoje sprawy i obowiązki. Domy tymczasowe pękają w szwach. Przygarnięcie zwierzaka na kilka dni (choć niekiedy wiąże się z pewnymi niedogodnościami – wiadomo, większość osób ma swoje zwierzaki, alergie, mało czasu) może ocalić mu życie.

Odrzucenie obojętności i zrezygnowanie ze swojej wygody na kilka dni może sprawić, że w pełni jako LUDZIE będziemy mogli dzielić się ciepłem i miłością z naszymi bliskimi w czasie Świąt.