(Letniego dnia, żeby nieco się ogrzać zimową porą…)

       4.30 Jakiś niedopity głup wyje pod oknem - nic tylko kamieniem rzucić w ten durny łeb. I jeszcze słyszę, że pada. Przewracam się na drugi bok, ale nie, moich kotów nie da się oszukać. Póki leżę nieruchomo, to spokój, jak tylko się poruszę, to już koniec spania, bo stado zaczyna po mnie przebiegać, pomiaukiwać, nerwowo zaglądać, a jak głowę schowam pod koc, to i tak mnie wykopią. Więc wstaję. W asyście 3 kotów wędruję do łazienki.
Miski, weź miski, mówią wymowne spojrzenia…
Plecak na plecy wychodzę. Spotykam sprzątaczkę:

"O, pani codziennie na jogging i tak się pani chce w ten deszcz".

Nie wyprowadzam kobiety z błędu, nich sobie myśli, że tak dbam o kondychę;)

Pędzę na Jurowiecką. Ślisko, mokro, żeby się tylko nie zwalić do rzeki. Puszki, butelki.. Właściwie MPO powinno mi za sprzątanie terenów publicznych płacić, ale publiczny to tu tylko szalet bywa, dziś na szczęście nie. Moje dwie czarnuchy pojawiają się jak duchy. Nera, pucha, trochę chrupek. Nie ma szylkretki, znowu się gdzieś szwenda, a później wróci wygłodzona i będzie jadła za czterech. Nie ma też zaprzyjaźnionego szczura, jak był chory, to się stołował, jak wyzdrowiał, to sobie poszedł. Nagle dziewczyny zaczynają warczeć, no tak, to nowy stołownik się czai. Zza rury wystaje wielki rudy łeb. Jak czarnuszki się najedzą, to Garfield wyczyści wszystko do ostatniej chrupki.

Pędzę dalej. Mimo parasolki, już plecy mam mokre. Zresztą tu i tak ją muszę złożyć. Po mokrym zielsku nogi zsuwają się niebezpiecznie szybko, brakuje jakiegoś zaczepienia, a woda taka wysoka w rzece. Kiciam, czarna mamusia już czeka. Jest głodna, zjada dużą porcję. W rurze czekają kocięta. Jak przestanie padać, to je nakarmi, bo razem z nimi do rury się nie zmieści. Z duszą na ramieniu, bo nogi uparcie zjeżdżają do rzeki, przytrzymując się zielska wychodzę na alejkę, na wprost faceta z psem. Patrzy na mnie z takim obrzydzeniem, ale co się dziwić, spodnie i buty w błocie, ręce brudne, czarny kaptur nasunięty aż na nos, a poza tym, kto normalny wyłazi spod mostu po 5 rano w deszczowy dzień?

Teraz do domku, ciuchy do prania i kawka, kawka, kawka, oczywiście przy komputerze.
Znowu zaczyna mocniej padać, a przecież jesteśmy umówione z Dorotą na łapanie ostatniego kociaka na Białostoczku. Mamusia, piękna szylkrecia, już wysterylizowana. Trójka zasmarkanego i zaropiałego rodzeństwa (szylkretka i dwa czarnuchy) spacyfikowana dobrzeje w lecznicy. Został ostani kociak, też czarny. Oczy straszne, spojówki na wierzchu, trzeba szybko leczyć, bo straci wzrok. Ale kociaka nie ma. Łazimy w krzaczorach pod balkonami i nic. Dobrze, że pada, to przynajmniej nikt z obserwatorów nam nie doradza, co mamy robić. Umawiamy się ponownie na wieczór.
Wracam do domku. Moje stado ucieszone, może będą karmić, a tu nic, dieta cud ;)
Dzwoni telefon:
 Kotka chodzi pod blokiem i rozsiewa zarazki
Chora?
Nie, wygląda na zdrową, ale i tak roznosi zarazki, musicie ją zabrać, przecież wam za to płacą!!

Znowu mocniej pada. Może jeszcze jedna kawka? Trzeba poprasować, ale nie, chyba się nie chce. I projekcik czeka, a tym to już trzeba się zająć, bo kaska potrzebna i samochód woła "pić".
Dzwoni telefon: Babka karmi stado kotów, straciła pracę, żyją z renty brata. No dobrze, to kiedy? Jutro ja nie mogę, pojutrze nie pasuje, to co, dziś?
Zagęszczam ruchy, przed wyjazdem muszę skończyć projekt.
Zza chmur wyszło słońce. Robi się gorąco. Stoję w korku, no nie stoję, podjeżdżam po metrze do przodu. A przecież niedługo mają zacząć przerabiać kolejne 2 skrzyżowania, i dobrze, i masakra jednocześnie. Zgarniam Olę, jedziemy, szukamy, stary, obdrapany blok, ale nie ma takiej numeracji, jeden nawrót, drugi, pytam się ludności miejscowej, tak, to za tym nowym przebiciem, taka ślepa uliczka. Objeżdżamy kolejny raz dokoła pół osiedla, bo jednokierunkowymi inaczej się nie da i jest, tylko, że nie szary i obdrapany, a nowa, żółta elewacja błyszczy w słońcu, a babka zapomniała, że blok po remoncie. Idziemy, pod drzewkiem siedzą i piją, pod płotem stoją i piją, tacy młodzi chłopcy, a panie to do kogo? Jeden mi się bardzo przygląda i nagle...chowa piwo za plecy "dzień dobry pani", ani chybi uczeń;)

Znajdujemy karmicielkę, ale nie ona nie da swoich kotów na zmarnowanie !!! nie pozwoli na sterylizację. Ola dzielnie tłumaczy i tłumaczy, baba kiwa głową, nie, nie pani, nic z tego. Ola wyjmuje z reklamówki nerki, no dobrze, ale tylko jedną, Ola wyjmuje puszki, no dobra dwie i koniec gadania. Łapiemy dwie kocice i szybko do samochodu, zanim się baba rozmyśli. Dojeżdżamy do lecznicy.
Dzwoni telefon:
Małego kotka ktoś wyrzucił.
Może go złapie pani, przytrzyma, przyjadę i zabiorę?
Nie ja nie mogę, co mąż by na to powiedział !!
A musi o tym wiedzieć?
No, co pani…
Dzwoni telefon:
Kasiu, może zabierzesz mojego tymczasa na kastrację?
Ok, zabiorę.
Kotki oddane na sterylkę, umowy adopcyjne z lecznicy zabrane, jadę sprawdzić wyrzuconego kociaka.
Nie ma, gdzieś sobie poszedł, jakby pani przyjechała szybciej, to jeszcze by był.
 Człowiek dzwoni, stara się, a ta fundacja do niczego!!

Wracam, telefon dzwoni, nie odbieram. Zabieram kocurka na kastrację. Wychodzę przed lecznicę i spotykam znajomą.
Płacą ci od godziny, czy od sztuki?
 To jest wolontariat, nikt mi nie płaci.
Dobra, dobra, tak za darmo jeździsz i łapiesz, nie chcesz powiedzieć, to nie mów.
Kocurek zrobiony, wracamy. Wracam do domu, koty się cieszą, może będą karmić.
Muszę dokończyć projekt, bo rano się nie udało.
Dzwoni telefon, na szczęście koleżanka :)

Niedługo 19. Spróbujemy ponownie złapać kociaka na Białostoczku. Ale kociaka nie ma. Pertraktujemy z karmicielką, jak go zobaczy, to będzie dzwoniła, może tak się uda. Dostała lekarstwo, żeby podać małemu, trzeba ratować jego oczy.

Jeszcze jestem umówiona z Danusią, chcemy złapać kociaki spod mostu, których mamę karmiłam rano. Transporter, podbierak, pachnące jedzonko. Kotulka jest oswojona, podchodzi, podstawia łepek do głaskania. Siedzę metr od rzeki, na kamiennej płycie, nogi drętwieją oparte o kępę trawy, trzymam podbierak, może do jedzonka wyjdą maluchy i uda się je złapać. Jeden wyłazi, chowa się, wyłazi ponownie, drugi wyłazi, zaraz, zaraz, szczeka pies i oba uciekają. Kotunia ufna, aż strach, że żyje na podwórku, a widzi tylko na jedno oczko.
Siedzę cicho, kociaki znowu wychodzą, jeden jest w podbieraku, ale drugi się boi. Powoli wystawia łepek, jedna łapka, druga, po moście z rykiem rakiety przjeżdża motocykl i coś strzela w gaźniku, kotulki znikają w rurze.
Już jest zupełnie ciemno. Przychodzi czarny kocur, pewnie tata kociąt. Kotka wydaje pomruk i kociaki już z rury nie wychodzą. Dziś już nie uda się ich złapać, umawiamy się na jutro. Wracam do domu, koty się cieszą, może będą karmić.
Przed snem jednym okiem sprawdzam pogodę, znowu ma padać. Koty układają się do snu. Czuję na stopach Czarkę, mruczy jak traktor, Smuś leży pod kolanami i delikatnie przebiera łapkami, Chineczka ułożyła się na fotelu. Kibice Jagiellonii jeszcze balują. Deszcz pada i rozmywa ziemię nad Białką. Zasypiam…

Pomimo iż chcielibyśmy żeby część z tych wydarzeń była fikcją literacką – niestety tak nie jest.
Mam nadzieję, że skłoni do zastanowienia tych wszystkich, którzy kategorycznie ŻYCZĄ SOBIE żeby
„zabrać NATYCHMIAST tego kota (koty) bo przecież za to WAM PŁACĄ!!!”
Pragnę poinformować, że wolontariusze z tytułu wykonywanych zadań nie pobierają wynagrodzenia, co więcej – paliwo i telefony pokrywają z własnej kieszeni. Pracują, mają własne rodziny i problemy (mężów, dzieci, zwierzaki, alergie i inne kataklizmy)
Walczą z kocim nieszczęściem często kosztem życia prywatnego.
Dlatego już teraz, przed rozpoczęciem „sezonu”  prosimy o wyrozumiałość i zastanowienie

Co ja mógłbym zrobić, żeby koci świat był lepszy?
Może gdzieś po okolicy krążą kocice które za 2-3 miesiące urodzą niechciane kocięta?
Może w swoim domu/piwnicy mam miejsce dla jakiejś kociej biedy?
Może…